Mknęliśmy pełni niefrasobliwej radości, którą daje zazwyczaj początek urlopu. Droga łagodnie falowała w słońcu, odkrywając niespodzianki za kolejnymi wzniesieniami – miasta, miasteczka, wsie, pola pełne złocistości dojrzewających zbóż, rozpachniałe łąki i zagajniki tworzyły ciąg barwnych obrazów. Stopniowo podejścia i zjazdy zaczęły

stromieć, zakręty zacieśniać, rzucając coraz gwałtowniej to w prawo to w lewo wśród gęstniejących lasów. Czasami drzewa rozstępowały się nagle lub uskakiwały w dół, by odsłonić rozsypane aż po horyzont wzgórza – soczyście zieleniejące na pierwszych planach, błękitniejące na dalszych, wtapiających się w szarość przestrzeni, hen, gdzieś daleko...

Gdzieniegdzie z rzadka dostrzec można było nieliczne zabudowania, smużki dymu, białe punkciki owiec na halach.

Po dolinach szły cienie. Docieraliśmy do tych wymarzonych miejsce, w których przyroda nie została jeszcze zdominowana przez człowieka.

Z szarości zmierzchu wyłoniła się nagle ogromna, ciemna ściana, zamykająca wielkim łukiem koryto rzeki i piętrzącą, wyniosłym na dziesiątki metrów masywem, wody Sanu. Stanęliśmy u celu.

Okna schludnego pokoju w domu wypoczynkowym przy małej pętli bieszczadzkiej wychodziły na lustro zalewu, po którym szła już poświata księżycową. Było urokliwie, spokojnie. Znużeni nieco podróżą, szybko zapadliśmy w sen.

Przebudzenie nastąpiło gwałtownie!

Noc wybuchła, gdzieś tuż, w pobliżu, ponurym wyciem, pohukiwaniem, warczeniem i innymi trudnymi do opisania dźwiękami*, a góry odpowiadały niespokojnym, dalekim echem.

Chociaż byliśmy raczej zaasekurowani, bliski kontakt z niebezpieczeństwem przyniósł dreszcz emocji i rozniecał ciekawość. Chłonęliśmy dzikość panoszącą się nieskrępowanie obok, na wyciągnięcie ręki...

O brzasku świeży łatwy trop szybko zawiódł nas w pobliże matecznika. Zachowując należytą ostrożność wyjrzeliśmy z chaszczy. Widok mroził krew w żyłach! Porozwlekane wszędy resztki łupów: kości, puszki, butelki, kapsle, poniewierające się tłuste papierzyska, opuchłe od śmieci kosze. Wśród nich, gęsto posplatane, kłębiły się legowiska falujące pochrapywaniem...

Wycofując się śpiesznie, bacznie klucząc między ekskrementami, dojrzeliśmy napis: Camping nr... Zrozumieliśmy wszystko – wszak prawo dżungli mówi: „Jakie życie - takie wycie”...

PS. Dalsze doświadczenia wykazały, że Bieszczady warte są jednak poświęceń. A wycia? Wycia, niestety, rozlały się po całej naszej krainie. Ale jakby cichły... Chyba... * ze względu na cenzurę

za: http://krzysztofnagrodzki.pl