Publikacje
Dlaczego możliwe są lewackie ataki na polskich kapłanów - Anna Dąbrowska, KSD
Subiektywnie
Na oczach milionów Polaków eroposłanka Róża Thun dokonała politycznego harakiri. Kłamstwo, cynizm, drwina i bezczelność tej pani, wystarczającym są chyba argumentem, byśmy jej więcej w programach publicznej telewizji, utrzymywanej wszak z pieniędzy podatników, nie oglądali.
Kompromitacja europoseł dokonała się za sprawą obrony partyjnego kolegi, rzecznika PO, Jana Grabca, jakiej się podjęła w związku z ujawnieniem jego obrzydliwego kłamstwa. Pan rzecznik poinformował jakiś czas temu, miliony telewidzów: „Mój proboszcz zadeklarował, że każda parafia w Polsce przyjmie uchodźców”. Ksiądz proboszcz kłamstwo zdementował w specjalnym liście do TVP. Rzecznik zareagował lakonicznymi przeprosinami i wyjaśnieniem, że się przejęzyczył, bo… miał na myśli prymasa Polski.
Pani Thun poszła tym samym tropem, ale krok dalej. Europosłanka PO najpierw zakłamywała rzeczywistość, później przeszła do połajanek wobec polskich duchownych oraz apelu, by lepiej słuchali papieża i stosowali się do Ewangelii. Na koniec, poddała w wątpliwość wiarygodność księdza, który odważył się obnażyć kłamstwa pana rzecznika Grabca.
Nie chce oceniać pani Thun, ale mam prawo mieć wątpliwości, patrząc co robi i w jakiej działa grupie, bo to świadczy, że utożsamia się z głoszonymi przez nią poglądami. Polityk ugrupowania aktywnie wspierającego wszelkie pomysły „tęczowego” lobby, które, jak powszechnie wiadomo niezgodne są z nauką Kościoła, usiłuje posłużyć się autorytetem tegoż Kościoła, dla partyjnych korzyści – to zdecydowanie odbiera jej prawo kreowania się na Jego rzeczniczkę.
Pani Róża Maria Barbara Gräfin von Thun und Hohenstein z perspektywy swego parlamentarnego stołka brukselskiego, niezwykle cennego, ma widać ograniczoną zdolność postrzegania rzeczywistości, skoro nie widzi codziennej posługi polskich kapłanów. Tych diecezjalnych, oraz tych, którzy będąc misjonarzami w najdalszych zakątkach świata, służą najbardziej potrzebującym, również tym, którzy doświadczają wojny. Tysiąca zakonników i zakonnic, wspieranych przez księży diecezjalnych w kraju i za jego granicami, niosących pomoc niezależnie od politycznej poprawności, czy mody. Nierzadko płacących za swą służbę życiem, jak np. błogosławieni męczennicy z Peru, czy zamordowana w Boliwii wolontariuszka Helenka. Eurodeputowana nie wie też zapewne o tysiącach polskich rodzin, które wspierają edukację afrykańskich dzieci w ramach akcji „Adopcja serca”.
Pani Róży Thun to nie interesuje. To nie są, ani członkowie jej partii, ani nawet jej wyborcy. W interesie jej partii jest raczej szkalowanie polskiego Kościoła, zohydzanie polskich kapłanów (z wyjątkiem pożytecznego ks. Sowy), ośmieszanie polskich katolików.
Poza powtarzaniem „przekazu dnia” i szyderczym uśmiechem, ludzie środowiska pani europoseł nie mają nic do zaoferowania ani Polsce, ani imigrantom. Najlepszym na to dowodem przewodniczący Schetyna, który w zależności od wyników sondaży jest „za” a nawet „przeciw” ich przyjmowaniu do Polski.
Najbardziej jednak przykra jest refleksja, że nie mogłoby się ohydne wystąpienie pani Thun zdarzyć, gdybyśmy my, wierni polskiego Kościoła katolickiego, mogli wesprzeć się w tej trudnej sprawie na swoich Pasterzach. Gdybyśmy dostali od nich wyraźną wskazówkę, jak problem rozwiązać i wytłumaczenie, dlaczego nasze obawy są nieuzasadnione, skoro każdego dnia otrzymujemy przerażające informacje na temat ataków przemocy, czy terroru. Mamy do tego prawo, bo jesteśmy częścią tego Kościoła. Mamy też prawo do swych obaw i niepokojów, bo wynikają one nie tylko z troski o nasze rodziny, ale również o nasz Kościół, o naszą Ojczyznę. Słuchamy, oglądamy i czytamy o tym, kto i co stoi za wielką falą uchodźców, więc możemy nie rozumieć, dlaczego niektórzy hierarchowie wciąż nas przekonują, że nasz strach jest nieuzasadniony. Przecież żyjemy w tej samej rzeczywistości. Słyszeliśmy słowa, które wypowiedział w Polsce bp Antoine Chbeir z Syrii: „Uchodźcom, którzy są już w Europie na pewno trzeba pomóc, podać rękę, ale to bardzo zły pomysł, aby zabierać ich z rodzinnych krajów i przenosić do obcych kultur. My nie potrzebujemy niczego, potrzebujemy jedynie pokoju w naszym kraju. (…) Nawet papież Franciszek prosi nas o pomoc uchodźcom bez zabierania ich z ich ojczyzn”.
I jeszcze jedno. Warto pamiętać też słowa Prymasa Tysiąclecia, kard. Stefana Wyszyńskiego:
„Nieszczęściem jest zajmowanie się całym światem kosztem własnej Ojczyzny."
Anna Dąbrowska
Częstochowa, 3.07.2017r.